ఆత్మ

 జననం ఘటనం

జీవం మిధ్యం

మరణం సత్యం

ఆత్మం  చిరం

ఇదం తధ్యం

సన్నార్థం దైవం

స్త్రీ

సృష్టి కార్య మూలానివై

సృష్టి వీర్య దారివై

సృష్టికి మూలం నీవు

తపొః భంగ తంత్రానివై

యుద్ధ మూల మంత్రానివై

సృష్టికి అంతం నీవు

అందం నీవే, బంధం నీవే

సర్వం నీవే, శూన్యం నీవే

సంసారం నీవే, సన్యాసం నీవే

బతుకు బండి

పోటెత్తిన ఓటమితో

కొండెక్కిన జీవితాన్ని

సాగనంపిన సాగిపోని

బతుకు బండిపైన

ఎన్నాల్లిల? ఎన్నేల్లిల?

గమ్యమెరుగని పయనం

భార్య

తడి ఆరని ముంగుర్లని 

వడిగా ముడిలో నెట్టి

తడిసి తడవని నడుమును

తుడిచి తుడవక వంచి

వాలిపొతున్నా వంకను

కొంగున బిడి బిగించి 

పారే ఝరినోలే

జారే చీరను సర్ది

అరుణ సింధూరంతో

అరుణోదయాన

వడి వడి అడుగులతో 

వేడిని కక్కే కాఫినిచ్చే

ఔదార్యమే కద భార్యంటే

అందుకోలేకున్నాను

తొలకరి పులసల్లే యధ ఎగిరిపడుతోంది

మలిదారి మలుపల్లే మన కధ మారుతోంది

అద్దంలో బొమ్మల్లే నువ్వు అందకున్నావు

కళ్ళలో చూపల్లే నిను తాకలేకున్నాను

చదవలేని కవిత

నిను తడిమే నా చూపులని

నీ చూపు ఆపేస్తోంది

బిగిలో నీ పరిమళాన్ని 

నా బిడియం ఆపుతోంది

నిను తాకే ఆరాటాన్ని 

మొహమాటమాపుతున్నది

నీపై ప్రేమను తెలుప

మన స్నేహమాపుతున్నది

నువు చదవలేని ఈ కవితను

కళ్ళతొ రాసాను శ్వాసతోటంపాను

నిను చేరలేని ఈ దూరాన్ని

వెతతో నింపాను వేదనయి నిలిచాను

ఇక నీకే అంకితమీ జనుమ

దాని ఎడమ భుజముపై కడువ

ఆ బరువుతో వంగెను నడువ

ఆ వంకతో లాగెను నా మనువ

ఇక నీకే అంకితమీ జనుమ

నా పంటిన నలిగెను ఓ వేప

నిను చూడగ మారెను అది తియ్య

నా గుండెను కోసెను నీ చూపు

అది కొంటెగ చూపెను నీ వీపు

నిను మించిన పొగరు నీ కురులే

వాటిని ఆపక ఆపెను సిగ ముడులే

వాటిని మోయక మోసెను మెడలే

ఆ మెడలో వెయ్యన ఓ తాళే

మిగిలిందేముంది నాదంటూ

నీ యధలోని శ్వాశ నేనేననుకున్నా
ఆ శ్వాశలోని ఆశ నేనేననుకున్నా
ఆ ఆశలోని బాష నేనేననుకున్నా
నీలొ ప్రతి అనువు నేనేననుకున్నా

నీవంతా నేనేననుకున్నా
నేనంతా నువ్వేననుకున్నా
నే లేని నువులేవననుకున్నా
నీవు లేని నేనులేననుకున్నా

నీకంటు మరు లోకముందంటూ
ఆ లోకంలో నేలేనంటూ
నీవైపోయింది నా లోకమంటూ
అందు మిగిలిందేముంది నాదంటూ 

జీవితంలో జీవం లేదు

కంటిలో కాంతి లేదు
బాషలో భావం లేదు
నడకలో గమ్యం లేదు
శ్వాశలో ఆశ లేదు
జీవితంలో జీవం లేదు
గడిచిన సమయం
విడిచిన జ్ణాపకం
తప్ప మిగిలిందేమి లేదు